Αυτοκτονίες σε περιόδους οικονομικής «κρίσης»

Anarchy press gr

   

Στις 25 Φλεβάρη 2015, δυο άτομα, μητέρα (63 ετών) και γιος (27 ετών), πήδηξαν από διαμέρισμα 5ου ορόφου όπου διέμεναν στην πόλη της Χαλκίδας. «Ήμασταν απελπισμένοι…», φέρεται να είπε ο 27χρονος στους αστυνομικούς πριν ξεψυχήσει στο νοσοκομείο, ενώ η μητέρα του βρήκε ακαριαίο θάνατο. Οι δυο τους έφτασαν στην αυτοκτονία για προφανείς οικονομικούς λόγους που είχαν προκύψει τα τελευταία χρόνια όταν είχε διακοπεί η παροχή αναπηρικής σύνταξης. Η μητέρα είχε περάσει από επιτροπή πριν από 3,5 χρόνια και το ποσοστό αναπηρίας μειώθηκε κατά πολύ με αποτέλεσμα να της κόψουν την αναπηρική σύνταξη. Μάταια προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρει λύση χωρίς αποτέλεσμα, ενώ είχε δηλώσει ότι θα πέσει από την Υψηλή Γέφυρα επειδή δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση. Η συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να προστεθεί σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια.

Μουντιάλ-Αλάνα: 0-1

Anarchy Press gr

Μια σύντομη ιστορία του ποδοσφαίρου

και η ένταξή του σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς

«Η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής υπευθυνότητας για την αποβλάκωση των μαζών».

Ζαν Μποντριγιάρ

Η συζήτηση για το ποδόσφαιρο, σαν φαινόμενο, αναπόφευκτα περιστρέφεται γύρω από δύο θεματικές: α) από το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι που εφευρέθηκε από τον άνθρωπο για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία και την άσκηση του και β) από το ποδόσφαιρο ως εργαλείο επιβολής και εξουσίας.

Η μαγεία στις ανθρώπινες κοινωνίες και ο ορθολογισμός ως εργαλείο κρατικής καταστολής

Αδάμαστο

«Οι Γίγαντες που δημιούργησαν αυτό τον κόσμο

στην αισθητή του διάσταση και τώρα φαίνεται

πως ζουν μέσα του αλυσοδεμένοι, είναι στ’ αλήθεια οι αιτίες

της ζωής του και οι πηγές κάθε δραστηριότητας,

αλλά οι αλυσίδες είναι ο δόλος του αδύναμου

και δαμασμένου νου, που έχει τη δύναμη

ν’ αντισταθεί στην ενέργεια: όπως λέει και

η παροιμία, ο άτολμος, τολμηρός είναι στο δόλο».

William Blake

Oι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού και οι Ουμανιστές, καθώς και οι διάδοχοί τους, έθεσαν στο κέντρο τη λογική και τον άνθρωπο, που με το πνεύμα του ισχυριζόταν ότι επικράτησε στα φοβερά στοιχεία της φύσης, έδιωξε τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις και απομάκρυνε –όπως έλεγε– το φόβο του αγνώστου, κατευνάζοντας τις μεταφυσικές ανησυχίες. Οπότε ο αιώνας της λογικής έμοιαζε να γιάτρεψε τις κακοτοπιές του παρελθόντος, όπου οι μάγοι καίγονταν στην πυρά των «σκοτεινών χρόνων» του Μεσαίωνα. Έμοιαζε σα να κατάφερε να απομακρύνει πολιτισμένα τη μαγεία που τόσο βίαια κυνήγησε o Μεσαίωνας, αλλά συγχρόνως και τη θρησκευτική δεισιδαιμονία, φέρνοντας την τεχνολογική πρόοδο. Ως χαρακτηριστική τομή στην πορεία της σκέψης θεωρήθηκε η καρτεσιανή λογική, που εδραίωσε την αξία του πειράματος και της απόδειξης, επαναφέροντας εν μέρει την αρχαία σκέψη σε νέα μέτρα. Ο «νέος» τρόπος σκέψης με όπλα τη λογική και την εμπειρία, υποσχόταν να «απελευθερωθεί» το πνεύμα από το σκοταδισμό και να ακολουθήσει τα μονοπάτια της προόδου, που είχε ανακόψει ο σαρκοβόρος και λογοβόρος Μεσαίωνας.