26 Μαΐου 2015

Τι κάνουμε στα παιδιά μας...

Αυτό τον καιρό πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν μπει σε μια διαδικασία απεχθής, ή αυτό λέγεται πανελλήνιες ή εξεταστική. Κάθε χρόνο όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι και όλοι περιμένουν από τα παιδιά να αποδώσουν τα μέγιστα, μαζί και εγώ για τους μαθητές μου, σκέφτομαι πόσο λυπάμαι τα παιδιά.

17 Μαΐου 2015

Αντίο κύριε Δεσποτίδη

Το να χάνεις το δάσκαλό σου είναι σαν να χάνεις γονιό. Ακόμα και σαν επαγγελματίας έχεις ένα αόρατο στήριγμα. Και ξαφνικά στο παίρνουνε απότομα. Ο Γιώργος Δεσποτίδης έχει πεθάνει από τη μεγάλη τετάρτη και εγώ το έμαθα εχθές. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που πρόσεχε τους άλλους πιο πολύ από τον εαυτό του. Δεν έκανε μάθημα "διεκπεραίωση", ασχολιόταν και έβρισκε τον σωστό τρόπο να ασχοληθεί με κάθε παιδί, γι αυτό όλοι τον αγαπούσαν. Δεν τον μάγευαν οι μεγάλες αίθουσες συναυλιών και το ροκσταριλίκι του σολίστα αλλά το μικρό ωδειάκι με τα "χαζά" παιδάκια που ελάχιστοι από αυτούς θα ασχοληθούν με τη μουσική αλλά παρόλα αυτά ήθελε να τους μάθει ένα κόσμο μαγικό, κάτι που θα έχουνε μέσα τους και θα ασχολούνται όταν θα μπουχτίζουν από την αηδία αυτού του κόσμου.

Τα πράγματα που μου έμαθε για το ίδιο το όργανο, την φιλοσοφία του, τον τρόπο αντιμετώπισης ενός κομματιού που έχεις να μάθεις, αλλά και το ήθος και ο τρόπος διδασκαλίας είναι ανεκτίμητα. Όταν γνωριστήκαμε μπορεί να ήξερα είδη να παίζω βιολί, αλλά δεν έπαιζα μουσική. Αν τα παιδάκια μου αγαπάνε το μάθημα που τους κάνω το χρωστάνε σε αυτόν.

Τώρα λοιπόν ορφανός από καθηγητή, μετά από ένα ξαφνικό επεισόδιο που μας στέρησε αυτόν τον άνθρωπο νωρίς, πορεύομαι μόνος μου, χωρίς στήριγμα. Δεν τυχαίνει να έχουνε όλοι την ίδια σχέση με τον καθηγητή ή καθηγήτρια τους. Τους εύχομαι να βρουν αυτόν τον άνθρωπο που θα υπάρχει αυτή η χημεία, που θα τον αισθάνεσαι πιο πολύ πατέρα σου από τον ίδιο τον πατέρα σου, που μαζί του κάνεις μια μοναδική πρόοδο, όχι γιατί σε "μαστιγώνει" να την κάνεις αλλά γιατί υπάρχει αυτή η χημεία που σε ωθεί να πας παραπέρα, και ας περάσουν τον χαμό που περνάω εγώ, αυτά που μένουν είναι πολύ πιο ιδιαίτερα και δεν περιγράφονται με λέξεις.

Μόνη φωτογραφία που έχουμε "μαζί" (εν γνώση μου) είναι από την κατειλημμένη Ε.Ρ.Τ., εγώ με μια από τις ταπετσαρίες που κοσμούσαν (άραγε υπάρχει ακόμα;) τους διαδρόμους.


10 Μαΐου 2015

Καλή φούντα η Κρητική, αλλά και λίγη κριτική δεν βλάπτει.

Αναδημοσίευση από Άλφα Στερητικό



Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν την άποψή μου για τα ναρκωτικά και μάλιστα με θεωρούν απο τους “ακραία” σκεπτόμενους καθώς δεν διαχωρίζω τα ναρκωτικά σε καμία περίπτωση απο το πιο μαλακό μέχρι το πιο σκληρό και φυσικά είμαι υπέρ άρσης κάθε απαγόρευσης και διαχωρισμού των ουσιών. Γιατί είμαι της άποψης πως όπως και σε όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, οτι δεν μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπους και κυριότερα χρήστες οποιουδήποτε πράγματος μέσα απο απαγορεύσεις, παρα μόνο με σωστή ενημέρωση.
Όμως οι καιροί είναι πολύ παράξενοι, θα έπρεπε να ήμασταν σε πόλεμο και όμως δεν είμαστε, η καλύτερα είμαστε σε αυτόν τον πόλεμο μόνο που δεν έχουμε πάρει τα όπλα. Γι’αυτό συγχωρέστε με κάποιοι αλλά θεωρώ οτι μέσα σε τόσο παράξενους καιρούς το να πίνεις μπάφους μπροστά απο το άνδρο της καταπίεσης, στα σκαλιά του σύμβολου της εκμετάλλευσης και (ακόμη χειρότερα) του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, κάνει αγωνιζόμενους επιπέδου “ατενίστας” να αποκτούν αγωνιστική υπόσταση και τους δε αγανακτισμένους να φαντάζουν με δεύτερο ΕΑΜ.
Σε κάποιο legalize it είχα ακούσει απ’τον Σκαρίμπα κάτι αρκετά εύστοχο, είχε πει πως “Ζούμε σε έναν κόσμο με νόμιμα όπλα και παράνομα χόρτα”. Σκέψου απλά οτι τα όπλα είναι μονο για σένα παράνομα ενώ για τα κράτη υπάρχουν σε αφθονία…αντιστρόφως ανάλογα και με το χόρτο. Δεν είναι και τοσο παράνομο ουσιαστικά κακά τα ψέμματα και.. υπάρχει σε αφθονία επίσης.
Εννοείτε πως δεν πιστεύω οτι δεν θα αλλάζε κάτι αν κάποιος αντί να ηταν εκεί τώρα, πως θα έκανε το ίδιο στην πλατεία εξαρχείων όπως και ένα τυπικό σαββατο βράδυ. Είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας και μόνο.
Άλφα Στερητικό