«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ» (1) που αρχίζει να γίνεται ΜΗ πρόβλημα…

Αναδημοσίευση από anarchy press

«Η έσχατη εποχή που προφήτευσε το μαντείο έχει έρθει·

η θαυμαστή τάξη των αιώνων γεννιέται και πάλι». Βιργίλιος

Δεν είναι πρωτόγνωρο «φαινόμενο» μια περίοδος, –χωρίς να καταπιανόμαστε αν έτσι ορίζεται αυθαίρετα ή με ποια κριτήρια, ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα– άλλοτε να χαρακτηρίζεται από μια πύκνωση γεγονότων, που προσδιορίζουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό και άλλοτε από μια «πρωτοφανή» άπνοια.

Οι ανησυχούντες για την δεύτερη περίπτωση, όταν συγκαταλέγονται στους πάσης φύσεως θιασώτες της πολιτικής, εκφράζονται απλά για μιαν ακόμη φορά με περίσσεια υποκρισία. Έτσι κι αλλιώς η πρόθεσή τους είναι να εκπροσωπήσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, είτε αυτές εκδηλώνονται, είτε όχι. Ούτως ή άλλως, η πολιτική διαχειρίζεται τις υποθέσεις των ανθρώπων, κινητοποιούμενων και μη.

Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος εύγλωττα, έχει πάψει να αποτελεί πρόσφορο πολιτικό έδαφος η οποιαδήποτε κοινωνική διεκδίκηση διαπραγματεύεται την διατήρηση των «κεκτημένων», ή έστω τον φραγμό στη διαδικασία απώλειας ακόμη περισσότερων δικαιωμάτων (εργασιακών, πολιτικών κα.); Και βέβαια όχι.

Δύσθυμη αναγέννηση:[1] H περίπτωση του Giordano Bruno

Αναδημοσίευση από anarchy press

Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,

μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·

η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται

ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·

το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,

για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]

Giordano Bruno, Ανταμοιβή

Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

Τι κάνουμε στα παιδιά μας...

Αυτό τον καιρό πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν μπει σε μια διαδικασία απεχθής, ή αυτό λέγεται πανελλήνιες ή εξεταστική. Κάθε χρόνο όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι και όλοι περιμένουν από τα παιδιά να αποδώσουν τα μέγιστα, μαζί και εγώ για τους μαθητές μου, σκέφτομαι πόσο λυπάμαι τα παιδιά.

Αντίο κύριε Δεσποτίδη

Το να χάνεις το δάσκαλό σου είναι σαν να χάνεις γονιό. Ακόμα και σαν επαγγελματίας έχεις ένα αόρατο στήριγμα. Και ξαφνικά στο παίρνουνε απότομα. Ο Γιώργος Δεσποτίδης έχει πεθάνει από τη μεγάλη τετάρτη και εγώ το έμαθα εχθές. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που πρόσεχε τους άλλους πιο πολύ από τον εαυτό του. Δεν έκανε μάθημα "διεκπεραίωση", ασχολιόταν και έβρισκε τον σωστό τρόπο να ασχοληθεί με κάθε παιδί, γι αυτό όλοι τον αγαπούσαν. Δεν τον μάγευαν οι μεγάλες αίθουσες συναυλιών και το ροκσταριλίκι του σολίστα αλλά το μικρό ωδειάκι με τα "χαζά" παιδάκια που ελάχιστοι από αυτούς θα ασχοληθούν με τη μουσική αλλά παρόλα αυτά ήθελε να τους μάθει ένα κόσμο μαγικό, κάτι που θα έχουνε μέσα τους και θα ασχολούνται όταν θα μπουχτίζουν από την αηδία αυτού του κόσμου.

Τα πράγματα που μου έμαθε για το ίδιο το όργανο, την φιλοσοφία του, τον τρόπο αντιμετώπισης ενός κομματιού που έχεις να μάθεις, αλλά και το ήθος και ο τρόπος διδασκαλίας είναι ανεκτίμητα. Όταν γνωριστήκαμε μπορεί να ήξερα είδη να παίζω βιολί, αλλά δεν έπαιζα μουσική. Αν τα παιδάκια μου αγαπάνε το μάθημα που τους κάνω το χρωστάνε σε αυτόν.

Τώρα λοιπόν ορφανός από καθηγητή, μετά από ένα ξαφνικό επεισόδιο που μας στέρησε αυτόν τον άνθρωπο νωρίς, πορεύομαι μόνος μου, χωρίς στήριγμα. Δεν τυχαίνει να έχουνε όλοι την ίδια σχέση με τον καθηγητή ή καθηγήτρια τους. Τους εύχομαι να βρουν αυτόν τον άνθρωπο που θα υπάρχει αυτή η χημεία, που θα τον αισθάνεσαι πιο πολύ πατέρα σου από τον ίδιο τον πατέρα σου, που μαζί του κάνεις μια μοναδική πρόοδο, όχι γιατί σε "μαστιγώνει" να την κάνεις αλλά γιατί υπάρχει αυτή η χημεία που σε ωθεί να πας παραπέρα, και ας περάσουν τον χαμό που περνάω εγώ, αυτά που μένουν είναι πολύ πιο ιδιαίτερα και δεν περιγράφονται με λέξεις.

Μόνη φωτογραφία που έχουμε "μαζί" (εν γνώση μου) είναι από την κατειλημμένη Ε.Ρ.Τ., εγώ με μια από τις ταπετσαρίες που κοσμούσαν (άραγε υπάρχει ακόμα;) τους διαδρόμους.

Οικογένεια: Ένας θεσμός που θέλει αλλαγή

Το πως φτάσαμε στην ύπαρξη της οικογένειας έχει αναλυθεί σε κάποια ενδιαφέροντα βιβλία. Εγώ δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό αλλά, μιας και πέρασε το πάσχα, με την σημερινή νεοελληνική οικογένεια, τις παθογένειές της και την αρρωστημένη συνήθειά μας να ακολουθούμε τα βήματα του σογιού μας αν και τα μισούμε.

Μαθητική συναυλία του αυτοδιαχειριζόμενου ωδείου

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

Το Αυτοδιαχειριζομενο Ωδείο καλεί όποια συλλογικότητα, τμήματα αυτών, όλους τους ελευθεριακούς και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους ή μεμονωμένα άτομα που συμφωνούν στα παρακάτω, αλλά και έχουν να προσθέσουν σε αυτά, όλους όσους βλέπουν κομμάτια του εαυτού τους σε αυτό που πιστεύουμε και προτάσσουμε, σε κοινή συνέλευση για τη δημιουργία ενός κοινού δικτύου «μαχητικού καλλιτεχνισμού». Σκοπός μας είναι για αρχή η δημιουργία μιας κοινής συνέλευσης πολιτιστικών εγχειρημάτων, με συχνότητα που θα αποφασιστεί από τους συμμετέχοντες. Μέσα από αυτό μπορούν να προκύψουν δράσεις, συνδιοργανώσεις ίσως και χάραξη κοινής πορείας, κόντρα στον «χιπισμό» μιας ανάλαφρης και απολιτίκ τάσης του καλλιτεχνικού κόσμου, στο σάπιο πολιτιστικό κατεστημένο και στην υποβάθμιση του πνεύματος.
Δεν πιστεύουμε σε μια αόριστη "εναλλακτική κουλτούρα", αλλά στην καθημερινή μάχη για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας. Πεδίο αυτής της πάλης (ίσως και σε πλέον προνομιακό επίπεδο) αποτελεί και ο χώρος της Τέχνης.

Δομή ελευθεριακής παιδείας "ΑλεΓρηΑ"

Από indymedia

 

Προτείνουμε μια δομή παιδείας, ένα άλλο “σχολείο”, που όλοι μπορούν να συμμετέχουν, ο καθένας ανάλογα με τις επιθυμίες και τις δυνατότητές του, όπου η γνώση ανακαλύπτεται χωρίς καμία αυθεντία να μας τη μεταδίδει. Ένα “σχολείο” που θα προάγει τη συνεργασία, όχι τον ανταγωνισμό, τη συλλογικοποίηση όχι την ατομική επιβίωση, την κριτική σκέψη, το παιχνίδι, τη δημιουργία και την αλληλεγγύη, έννοιες που μπορούν να θεμελιώσουν ένα διαφορετικό τρόπο παιδείας, όχι εκπαίδευσης.

Κοινωνικά εγχειρήματα: Ένα δωράκι στον καπιταλισμό;

Το κείμενο έχει ως επίκεντρο τα αλληλέγγυα μαθήματα που γίνονται στο αυτοδιαχειριζόμενο ωδείο, αλλά πιστεύω μπορεί να προσφέρει τροφή για σκέψη και για αντίστοιχα εγχειρήματα.