Πόλεμος σε κάθε εκκλησία

Η πίστη στο υπερφυσικό αποτέλεσε ένα αναλυτικό εργαλείο έτσι ώστε να εξηγηθούν αυτά που δεν καταλαβαίναμε. Όσο η αντίληψη του ανθρώπου διευρυνόταν τόσο ο όποιος θεός απομακρυνόταν από τα γήινα δεδομένα - από τον κεραυνό και τα φυσικά φαινόμενα σε ένα ον εκτός της δικής μας νόησης, εκτός του "πραγματικού κόσμου". Ήταν στη ρίζα του, μάλλον μια αγνή ένδειξη σεβασμού σε κάτι πάνω από τον άνθρωπο, και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό από μόνο του: Το να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο από το άτομό σου, όπως μια ιδέα ή ένας σκοπός είναι από μια άποψη γόνιμο και υγιές. Από μια άλλη βέβαια σκοπιά επιλέγεις να υποδουλωθείς από αυτό, ακόμα και αν είναι κάτι "καλό". Εδώ μπλέκει και η λογική του ατόμου εναντίον του συνόλου, αλλά για εμένα εδώ φαίνεται και η δυαδικότητα των πάντων, και ότι δεν υπάρχει συμπαγές "καλό " και "κακό" παρά είναι θέμα αντίληψης μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.

Δεν φταίνε οι αντιεξουσιαστές που όλες οι κοινωνικές ομάδες σιχαίνονται τους ελεγκτές*

Αναδημοσίευση από Provo.gr

Είναι γεγονός πως η κοινωνία στην οποία ζούμε διέπεται από αντιφάσεις. Πολλές και πολύπλοκες, οι αντιφάσεις αυτές στην πραγματικότητα συγκροτούν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ακριβώς λόγω αυτών των πολύπλοκων και πολύπλευρων αντιφάσεων η κοινωνία πρέπει να παρουσιάζεται ως ένα ομογενοποιημένο σύνολο, ει δυνατόν, προκειμένου αυτές οι αντιφάσεις να μη λάβουν καθολικό χαρακτήρα. Αυτό το “πρέπει να” περιλαμβάνει διάφορα. Από τη μια λόγω των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων οι αντιφάσεις εμφανίζονται διαμεσολαβημένες από ένα σωρό πράματα, και θα λέγαμε πως αυτό που καθορίζει την κοινωνική μορφή, η ταξική πάλη, τις περισσότερες φορές εμφανίζεται ως κάτι άλλο από αυτό που είναι. Από την άλλη, πέρα από την καθ’ αυτό κοινωνική λειτουργία και τις αντιφάσεις της υπάρχει και το κράτος με τους μηχανισμούς του που αποβλέπει, προφανώς, στην κάλυψη και διαστρέβλωση αυτών των αντιφάσεων. Στην εμφάνισή τους, με λίγα λόγια, ως κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.

Καταλήψεις: Επικίνδυνα κέντρα ανομίας

Αναδημοσίευση από Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο

Η άνοδος του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ως αξιωματική αντιπολίτευση και η εδραίωσή του ως κυβέρνηση πέρασε πολλά στάδια και διαφόρων ειδών κύματα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι χρειάστηκαν πέντε εκλογικές διαμάχες (από το 2012 μέχρι σήμερα) μέχρι να επιτύχει αυτό το σκοπό. Προσπαθώντας να κερδίσει έδαφος "τρύπωσε" σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, λαϊκές συνελεύσεις αλλά και καπέλωσε κοινωνικούς αγώνες. Εισχωρώντας σε τέτοια μέρη, προσπάθησε να κλέψει την "αύρα" αυτών των χώρων, και έτσι να πείσει πρωτίστως όσους αντιμετώπιζαν τις καταλήψεις σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που διαφήμιζαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και δευτερευόντως τους ίδιους τους ανθρώπους που ασχολούνταν με αυτούς τους χώρους, γνωρίζοντας ότι με αυτούς είχε λιγότερες πιθανότητες αλλά και λιγότερο ποσοστό ανθρώπων. Γιατί ασχέτως από το πόσα άτομα μπορεί να ασχολούνται ενεργά με μια κατάληψη, οι πράξεις της αγγίζουν όλη τη γύρω περιοχή και όχι μόνο.

Για την διήμερη συνάντηση “Κοινά, Κοινότητες Αγώνα & Αντικαπιταλιστικές Στρατηγικές”

Αναδημοσίευση από Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο

Τοποθέτηση από το τραπέζι εργασίας με θέμα «Δομές Κοινωνικές Αλληλεγγύης & κοινωνικός αποκλεισμός»

30 & 31 Μάη 2015

Το αυτοδιαχειριζόμενο ωδείο είναι ένα κοινωνικό εγχείρημα που δημιουργήθηκε το 2012 και στεγάζεται στο πάρκο ασυρμάτου. Σκοπός είναι η διάδοση της μουσικής (κυρίως) γνώσης σε ανθρώπους που δεν μπορούν να αρχίσουν ή να συνεχίσουν τις σπουδές τους στα ωδεία. Όσοι θέλουν να προσφέρουν δηλώνουν διαθεσιμότητα, και πόσο χρόνο μπορούν να αφιερώσουν, και από εκεί επιλέγονται οι μαθητές. Ο διδάσκων έχει την ελευθερία στο να επιλέξει πως θα κάνει το μάθημά του, και τελικά σε ποιους. Στην πράξη ίσως ποτέ δεν υπήρξε περίπτωση να υπάρχουν παραπάνω μαθητές ώστε να υπερκαλύπτουν τις ώρες που μπορεί να διαθέσει κάποιος, αλλά στη θεωρία σε μια τέτοια περίπτωση ο διδάσκων κάνει μια επιλογή που το ωδείο του συστήνει να γίνει βάση του ποιος φαίνεται να έχει μεγαλύτερη ανάγκη ή απομακρύνονται με ευγενικό τρόπο αυτοί που έχουν έρθει μόνο για το τσάμπα μάθημα.

Μόνοι Μαζί – Η Πόλη και οι Τρόφιμοι της [John Zerzan]

Αναδημοσίευση από Αδάμαστο

Το ποσοστό της ανθρωπότητας που μένει σε πόλεις αυξάνεται εκθετικά, μαζί με την βιομηχανοποίηση. Η μεγαλούπολη είναι η τελευταία μορφή αστικού περιβάλλοντος, παρεμβάλλοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό της ανάμεσα στην ανθρώπινη ζωή και την βιόσφαιρα.
Η πόλη είναι επίσης ένα φράγμα ανάμεσα στους έγκλειστους κατοίκους της, ένας κόσμος αγνώστων.

Η γλώσσα του σώματος και οι τεχνικές ανάκρισης

Αναδημοσίευση από Άπατρις

Ήξερε ο Τορκεμάδα Ψυχολογία;

Στην αρχαία τραγωδία, η εμφάνιση του κράτους ακολουθείται μονίμως από τη βία. Στις ανθρώπινες κοινωνίες, η εμφάνιση του κράτους μας έφερε και το επάγγελμα του… ανακριτή.

Η ανάκριση, για χιλιάδες χρόνια, ήταν η τέχνη του να παράγεις πόνο για να αποσπάσεις μια πληροφορία ή/και ομολογία. Ο καλός ανακριτής έπρεπε να είναι πάντα και καλός βασανιστής (να προκαλεί πόνο) αλλά και καλός γιατρός (να σταματάει τη διαδικασία λίγο πριν πεθάνει ο ανακρινόμενος). Τα πρώτα εργαλεία του ανακριτή (όργανα βασανιστηρίων) εμφανίζονται μαζί με τα πρώτα οργανωμένα κράτη πριν 5.000 χρόνια σε Μεσοποταμία και μετά στην Κίνα. Από τότε η επιστήμη της ανάκρισης δεν είχε καμία αλλαγή μέσα στον χρόνο. Ο ανακριτής βασάνιζε και ο ανακρινόμενος πονούσε.

Δεν είναι «λάθος», δεν είναι «προδοσία», είναι απλά η αριστερά στην εξουσία

Δεν είναι «λάθος», δεν είναι «προδοσία», είναι απλά η αριστερά στην εξουσία

Όταν οι αμύντορες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου φωνάζουν εναντίον της ισχυρής κυβέρνησης, δεν είναι μόνον υποκριτές, αλλά και αγνώμονες. Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο, αν δεν είχε κατορθώσει να ελέγξει την ισχυρή κυβέρνηση και να την βάλει να δουλεύει για αιώνες αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον; Και πού θα βρισκόταν σήμερα το αυτοκρατορικό κεφάλαιο, αν η ισχυρή κυβέρνηση δεν ήταν αρκετά ισχυρή, ώστε να έχει εξουσία ζωής και θανάτου επί όλου του πλανητικού πλήθους; Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο χωρίς μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να κόβει χρήματα προκειμένου να παράγει την εξουσία και τον πλούτο του κεφαλαίου;» (Αυτοκρατορία, Michael Hardt – Antonio Negri)

Δύσθυμη αναγέννηση:[1] H περίπτωση του Giordano Bruno

Αναδημοσίευση από anarchy press

Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,

μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·

η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται

ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·

το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,

για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]

Giordano Bruno, Ανταμοιβή

Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

Άπατρις: Μαχαίρια και Τριαντάφυλλα

Σημειώσεις σχετικά με την ομαλότητα, τη θεωρία των δύο άκρων και την καταδίκη της καταδίκης της βίας.

Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.

Νικολό Μακιαβέλι

Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη των παραγκουπόλεων

μία ανάλυση σχετικά με τις επερχόμενες κατασχέσεις σπιτιών λόγω χρεών από την αυτοκρατορία του χρήματος και το αναρχικό πρόταγμα για το δικαίωμα στη κατοικία.

“Ο πιο ευτυχισμένος -είτε βασιλιάς είτε χωριάτης- είναι αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του.”
(Βόλφγκανγκ Γκαίτε)

Το ρητό που ξεκινά αυτό το κείμενο είναι ακριβώς αυτός ο άγραφος νόμος ο οποίος εγγυάται το δικαίωμα κάθε όντος στο να έχει μια κατοικία που να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του αλλά και στο απαραβίαστο αυτής. Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα η αρπακτικότητα της αυτοκρατορίας του χρήματος καταργεί ακόμη και αυτό το δικαίωμα. Από πρώτης Ιανουαρίου 2014, απελευθερώνονται οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις και οι εξώσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας για οποιοδήποτε χρέος κυρίως προς τις τράπεζες αλλά και το κράτος.

Πάμε όλοι μαζί σε μια όμορφη κάλπη!

Η ελπίδα έφυγε, οι αγώνες έρχονται;
Ιστορίες κοινοβουλευτισμού, κοινωνικής εξαθλίωσης και φασισμού

Μην πέφτετε άλλο από τα σύννεφα

Στο δημοψήφισμα ένα 60% του 60% των εγγεγραμμένων ψηφίσαν "όχι" σε ένα ασαφές ερώτημα. Αλλά αν και το ερώτημα ήταν ασαφές η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: "Άντε γαμηθείτε". Σε πολλούς ήταν σαφές ότι η ψήφος σε ένα όχι ή σε οτιδήποτε δεν συνεπάγεται το τέλος κανενός αγώνα. Απλά ίσως μια παράταση, ίσως μια καλύτερη επιλογή από το "θέλεις να σου κόψουν το χέρι ή το κεφάλι;"

Αυτοκτονίες σε περιόδους οικονομικής «κρίσης»

Anarchy press gr

   

Στις 25 Φλεβάρη 2015, δυο άτομα, μητέρα (63 ετών) και γιος (27 ετών), πήδηξαν από διαμέρισμα 5ου ορόφου όπου διέμεναν στην πόλη της Χαλκίδας. «Ήμασταν απελπισμένοι…», φέρεται να είπε ο 27χρονος στους αστυνομικούς πριν ξεψυχήσει στο νοσοκομείο, ενώ η μητέρα του βρήκε ακαριαίο θάνατο. Οι δυο τους έφτασαν στην αυτοκτονία για προφανείς οικονομικούς λόγους που είχαν προκύψει τα τελευταία χρόνια όταν είχε διακοπεί η παροχή αναπηρικής σύνταξης. Η μητέρα είχε περάσει από επιτροπή πριν από 3,5 χρόνια και το ποσοστό αναπηρίας μειώθηκε κατά πολύ με αποτέλεσμα να της κόψουν την αναπηρική σύνταξη. Μάταια προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρει λύση χωρίς αποτέλεσμα, ενώ είχε δηλώσει ότι θα πέσει από την Υψηλή Γέφυρα επειδή δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση. Η συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να προστεθεί σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια.

Μουντιάλ-Αλάνα: 0-1

Anarchy Press gr

Μια σύντομη ιστορία του ποδοσφαίρου

και η ένταξή του σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς

«Η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής υπευθυνότητας για την αποβλάκωση των μαζών».

Ζαν Μποντριγιάρ

Η συζήτηση για το ποδόσφαιρο, σαν φαινόμενο, αναπόφευκτα περιστρέφεται γύρω από δύο θεματικές: α) από το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι που εφευρέθηκε από τον άνθρωπο για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία και την άσκηση του και β) από το ποδόσφαιρο ως εργαλείο επιβολής και εξουσίας.

Η μαγεία στις ανθρώπινες κοινωνίες και ο ορθολογισμός ως εργαλείο κρατικής καταστολής

Αδάμαστο

«Οι Γίγαντες που δημιούργησαν αυτό τον κόσμο

στην αισθητή του διάσταση και τώρα φαίνεται

πως ζουν μέσα του αλυσοδεμένοι, είναι στ’ αλήθεια οι αιτίες

της ζωής του και οι πηγές κάθε δραστηριότητας,

αλλά οι αλυσίδες είναι ο δόλος του αδύναμου

και δαμασμένου νου, που έχει τη δύναμη

ν’ αντισταθεί στην ενέργεια: όπως λέει και

η παροιμία, ο άτολμος, τολμηρός είναι στο δόλο».

William Blake

Oι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού και οι Ουμανιστές, καθώς και οι διάδοχοί τους, έθεσαν στο κέντρο τη λογική και τον άνθρωπο, που με το πνεύμα του ισχυριζόταν ότι επικράτησε στα φοβερά στοιχεία της φύσης, έδιωξε τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις και απομάκρυνε –όπως έλεγε– το φόβο του αγνώστου, κατευνάζοντας τις μεταφυσικές ανησυχίες. Οπότε ο αιώνας της λογικής έμοιαζε να γιάτρεψε τις κακοτοπιές του παρελθόντος, όπου οι μάγοι καίγονταν στην πυρά των «σκοτεινών χρόνων» του Μεσαίωνα. Έμοιαζε σα να κατάφερε να απομακρύνει πολιτισμένα τη μαγεία που τόσο βίαια κυνήγησε o Μεσαίωνας, αλλά συγχρόνως και τη θρησκευτική δεισιδαιμονία, φέρνοντας την τεχνολογική πρόοδο. Ως χαρακτηριστική τομή στην πορεία της σκέψης θεωρήθηκε η καρτεσιανή λογική, που εδραίωσε την αξία του πειράματος και της απόδειξης, επαναφέροντας εν μέρει την αρχαία σκέψη σε νέα μέτρα. Ο «νέος» τρόπος σκέψης με όπλα τη λογική και την εμπειρία, υποσχόταν να «απελευθερωθεί» το πνεύμα από το σκοταδισμό και να ακολουθήσει τα μονοπάτια της προόδου, που είχε ανακόψει ο σαρκοβόρος και λογοβόρος Μεσαίωνας.

Τι κάνουμε στα παιδιά μας...

Αυτό τον καιρό πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν μπει σε μια διαδικασία απεχθής, ή αυτό λέγεται πανελλήνιες ή εξεταστική. Κάθε χρόνο όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι και όλοι περιμένουν από τα παιδιά να αποδώσουν τα μέγιστα, μαζί και εγώ για τους μαθητές μου, σκέφτομαι πόσο λυπάμαι τα παιδιά.

Καλή φούντα η Κρητική, αλλά και λίγη κριτική δεν βλάπτει.

Αναδημοσίευση από Άλφα Στερητικό

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν την άποψή μου για τα ναρκωτικά και μάλιστα με θεωρούν απο τους “ακραία” σκεπτόμενους καθώς δεν διαχωρίζω τα ναρκωτικά σε καμία περίπτωση απο το πιο μαλακό μέχρι το πιο σκληρό και φυσικά είμαι υπέρ άρσης κάθε απαγόρευσης και διαχωρισμού των ουσιών. Γιατί είμαι της άποψης πως όπως και σε όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, οτι δεν μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπους και κυριότερα χρήστες οποιουδήποτε πράγματος μέσα απο απαγορεύσεις, παρα μόνο με σωστή ενημέρωση.
Όμως οι καιροί είναι πολύ παράξενοι, θα έπρεπε να ήμασταν σε πόλεμο και όμως δεν είμαστε, η καλύτερα είμαστε σε αυτόν τον πόλεμο μόνο που δεν έχουμε πάρει τα όπλα. Γι’αυτό συγχωρέστε με κάποιοι αλλά θεωρώ οτι μέσα σε τόσο παράξενους καιρούς το να πίνεις μπάφους μπροστά απο το άνδρο της καταπίεσης, στα σκαλιά του σύμβολου της εκμετάλλευσης και (ακόμη χειρότερα) του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, κάνει αγωνιζόμενους επιπέδου “ατενίστας” να αποκτούν αγωνιστική υπόσταση και τους δε αγανακτισμένους να φαντάζουν με δεύτερο ΕΑΜ.
Σε κάποιο legalize it είχα ακούσει απ’τον Σκαρίμπα κάτι αρκετά εύστοχο, είχε πει πως “Ζούμε σε έναν κόσμο με νόμιμα όπλα και παράνομα χόρτα”. Σκέψου απλά οτι τα όπλα είναι μονο για σένα παράνομα ενώ για τα κράτη υπάρχουν σε αφθονία…αντιστρόφως ανάλογα και με το χόρτο. Δεν είναι και τοσο παράνομο ουσιαστικά κακά τα ψέμματα και.. υπάρχει σε αφθονία επίσης.
Εννοείτε πως δεν πιστεύω οτι δεν θα αλλάζε κάτι αν κάποιος αντί να ηταν εκεί τώρα, πως θα έκανε το ίδιο στην πλατεία εξαρχείων όπως και ένα τυπικό σαββατο βράδυ. Είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας και μόνο.

Άλφα Στερητικό

Οικογένεια: Ένας θεσμός που θέλει αλλαγή

Το πως φτάσαμε στην ύπαρξη της οικογένειας έχει αναλυθεί σε κάποια ενδιαφέροντα βιβλία. Εγώ δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό αλλά, μιας και πέρασε το πάσχα, με την σημερινή νεοελληνική οικογένεια, τις παθογένειές της και την αρρωστημένη συνήθειά μας να ακολουθούμε τα βήματα του σογιού μας αν και τα μισούμε.

Steve Best: Οι ζωολογικοί κήποι και το τέλος της φύσης

Ο ζωολογικός κήπος είναι ένας τέλειος μικρόκοσμος του μεταμοντέρνου κόσμου. Κολυμπώντας σε μια θάλασσα προσομοίωσης, ψεύτικης πραγματικότητας του Εθνικού Κράτους Διασκέδασης, όπου τα πάντα, από τα ανθρώπινα σώματα μέχρι την εθνική πολιτική είναι πλαστά και σκηνοθετημένα, γιατί να μην προσομοιώνουν τη φύση, την άγρια ζωή, τις συμπεριφορές των ζώων και όλα τα είδη επίσης; Σε αυτό το προχωρημένο στάδιο του καπιταλιστικού αποικισμού του πλανήτη, όπου παραμένουν λίγες νησίδες φυσικού κόσμου και ο ζωολογικός κήπος ενσαρκώνει την εμπορευματοποίηση, τον κατακερματισμό και την “τεχνικοποίηση” των διεργασιών της ζωής – η βιοποικιλότητα μειώνεται και αντικαθίστανται τεχνητά με διατηρήσιμα “εκθέματα”.
Δεδομένου ότι η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνία και τη φύση ξεδιπλώνεται, η φύση εξαρτάται όλο και περισσότερο από τον πολιτισμό για τη διατήρηση της προηγμένης ζωής, αλλά ο πολιτισμός, προσκολλημένος στα μηχανιστικά μοντέλα και τις πρωτόγονες φιλοσοφίες της ιεραρχίας και της κυριαρχίας, δεν είναι αρκετά προηγμένος για να διατηρήσει την εξέλιξη. Ο ζωολογικός κήπος είναι το τέλειο σύμβολο λοιπόν για την ταφή του πλανήτη, για τη σαρκοφάγο των ζωικών ειδών, καθώς και για μια αυξανόμενη παθολογία της εκτός ελέγχου ανθρώπινης δύναμης. Οι ζωολογικοί κήποι είναι πρώτα και κύρια σχέσεις εξουσίας, είναι ταυτόχρονα και αιτία και σύμπτωμα της ανθρώπινης θέλησης για κυριαρχία πάνω στο φυσικό κόσμο.

Για την εξουσία και πως την αντιλαμβανόμαστε

 Λίγα γρήγορα πράγματα... Τις τελευταίες μέρες, λόγο των καταλήψεων και του "μεταναστευτικού ζητήματος" είναι φανερό πως διαφορετικά "κέντρα εξουσίας" έχουν και διαφορετικό τελικό σκοπό. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την εξουσία, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να μας οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα για το πως διοικείται ο κόσμος.