03 Αυγούστου 2016

Πόλεμος σε κάθε εκκλησία

Η πίστη στο υπερφυσικό αποτέλεσε ένα αναλυτικό εργαλείο έτσι ώστε να εξηγηθούν αυτά που δεν καταλαβαίναμε. Όσο η αντίληψη του ανθρώπου διευρυνόταν τόσο ο όποιος θεός απομακρυνόταν από τα γήινα δεδομένα - από τον κεραυνό και τα φυσικά φαινόμενα σε ένα ον εκτός της δικής μας νόησης, εκτός του "πραγματικού κόσμου". Ήταν στη ρίζα του, μάλλον μια αγνή ένδειξη σεβασμού σε κάτι πάνω από τον άνθρωπο, και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό από μόνο του: Το να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο από το άτομό σου, όπως μια ιδέα ή ένας σκοπός είναι από μια άποψη γόνιμο και υγιές. Από μια άλλη βέβαια σκοπιά επιλέγεις να υποδουλωθείς από αυτό, ακόμα και αν είναι κάτι "καλό". Εδώ μπλέκει και η λογική του ατόμου εναντίον του συνόλου, αλλά για εμένα εδώ φαίνεται και η δυαδικότητα των πάντων, και ότι δεν υπάρχει συμπαγές "καλό " και "κακό" παρά είναι θέμα αντίληψης μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.


Όπως και να έχει ο άνθρωπος δόξαζε τον κεραυνό γιατί τον φοβόταν, αντιλαμβανόμενος ότι έχει την δύναμη να τον σκοτώσει. Βλέπουμε δηλαδή ότι η πεποίθηση ότι κάτι ή κάποιος πιο δυνατός από εσένα ορίζει την μοίρα σου, και η αποδοχή ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό για αυτό είναι εξ ορισμού εξουσιαστική λογική. Δόθηκε λοιπόν μια προσωποποιημένη μορφή στις "ανώτερες δυνάμεις" και με ενοχικό χαρακτήρα ο άνθρωπος αποδέχτηκε ότι κάνει κάτι λάθος και "εξαγριώνει" αυτή τη δύναμη. Δεν ξέρω κατά πόσων είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο αλλά εικάζω ότι οι πρώτες "θρησκείες" ήταν κοντά σε αυτό που θα λέγαμε παγανιστική λογική και δεν πιστεύω ότι είχε τόσο πολύ να κάνει με το "δούναι και λαβείν" παρά με μία λογική ισορροπίας με τη φύση, ανεξάρτητα πως την αντιλαμβάνονταν τότε ο άνθρωπος. Συνεχίζοντας την υπόθεσή μου, πιστεύω πως κάποιοι βλέποντας το υπόβαθρο εξουσιαστικής λογικής και τις απίστευτες δυνατότητες χειραγώγησης του κόσμου αποδέχτηκαν ή αυτοανακηρύχτηκαν "απεσταλμένοι" ή "ειδήμονες", όπου ουσιαστικά απειλούσαν στο όνομα πραγμάτων που δεν όριζαν.
Αν δεν ισχύει η υπόθεσή μου τότε απλά όλες οι θρησκείες ξεκινήσανε από αυτό το επίπεδο χωρίς να περάσουν από το πρώτο, που είναι επίσης λογικό. Όπως και να χει γίνεται σαφές ότι η τυφλή υπακοή στο οτιδήποτε είναι μια καθαρά εξουσιαστική δομή. Γίνεται σαφές ότι ακόμα και αν το υποθετικό πρώτο επίπεδο συνέβη, σίγουρα ήταν πιο "ορθολογιστικό" και αν παρέμενε έτσι θα εξαλειφόταν, μόλις η λογική του ανθρώπου άρχισε να αναπτύσσετε περισσότερο. Χρειάστηκε ένας ιερέας για να κρατήσει το μοντέλο στη ζωή, ο ρόλος του οποίου είναι να ψεύδεται ή να έχει ψευδαισθήσεις, καθοδηγώντας τους πιστούς εκεί που θέλει.


Στο "Happy Feet" ένα πιγκουίνος δοξάζεται ως ιερέας των θεών, οι οποίοι του δώσανε αυτό το ιερό περιδέραιο


Και που ήθελε; Από τις αρχές του πολιτισμού η όποια εκκλησία πάει χεράκι - χεράκι με την εξουσία. Πάντα οι ιερείς ήταν το δεξί χέρι του όποιου αρχηγού, αλλά είχαν και τη δύναμη να τον ρίξουν αν επιθυμούσαν. Δεν έχει σχέση με την τιμιότητα του εκάστοτε ιερέα αλλά με τον ίδιο το θεσμό. Γιατί ακόμα και αν δεχτούμε ότι υπάρχει "θεός", κάποιο ον πέρα από την αντίληψή μας δηλαδή, για να αποδεχτούμε τον ρόλο του όποιου ιερέα θα πρέπει απαραίτητα να αποδεχτούμε ότι κείμενα που έχουν γραφτεί πριν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια και δεν ξέρουμε (τις περισσότερες φορές) τίποτα για το συγγραφέα από ιστορικές πηγές, είναι εξ ολοκλήρου αληθινά και δεν έχουν "πειραχτεί" από την εκάστοτε θρησκευτική εξουσία. Για την θρησκεία που έχει υιοθετήσει το ελληνικό κράτος και μπορώ να μιλήσω καλύτερα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι στα ευαγγέλια ο ίδιος ο χριστός δεν αναφέρει πουθενά την ανάγκη συγκρότησης των πιστών σε κάποιου είδους οργανωτικό όργανο με ιεραρχία, δηλαδή εκκλησία με παπάδες. Ή ακόμα πως ο βουδισμός ή ο ταοϊσμός από κάποιους ερμηνεύονται ως θρησκείες και από κάποιους άλλους ως φιλοσοφία. Με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας εν τω μεταξύ, η υπόσταση του όποιου θεού, όπως είπα, απομακρύνεται από τα στενά ανθρώπινα όρια, οπότε η κατά γράμμα πίστη στις γραφές δεν συστήνεται ούτε από την ίδια την εκκλησία, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις ή ιδικές περιπτώσεις που κατά καιρούς είναι περισσότερες ή λιγότερες.

Η πίστη σε κάτι υπερφυσικό χάνει έδαφος, τόσο στην ελλάδα αλλά ακόμα περισσότερο σε άλλες χώρες. Όμως η ανάγκη εξουσιασμού των ανθρώπων παραμένει, και αυτό γιατί δεν συνδέεται ο ρόλος της εκάστοτε εκκλησίας με την πολιτική της υπόσταση. Δηλαδή αρκούμαστε στην επιστημονική απόδειξη ότι δεν υπάρχει θεός και όχι στο ρόλο του κάθε τράγου, από όπου και αν προέρχεται. Το κενό εξουσίας έρχονται να το καλύψουν κινήσεις σαν τη "ένωση άθεων". Καταλαβαίνω το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας και ακόμα περισσότερο το δικαίωμα του να μην πιστεύεις κάπου, και έχει μια σημαντικότητα κάποιος να παλεύει για αυτά. Αλλά όταν δεν το συνδέεις με το πολιτικό είσαι άλλος ένας "ατενίστας" ή ακόμα χειρότερα είσαι το επόμενο δόγμα που περιμένει να πάρει τα ινία. Σε μια μελλοντική κατάσταση, βάση του πως δρα η ένωση, θα μπορούσε να είναι το κυρίαρχο παπαδαριό όπου τάχα μου θα πολεμάνε τους "πρωτόγονους" που θα πιστεύουν ακόμα σε παραμύθια αλλά στην ουσία απλά θα κάθονται δίπλα στους εξουσιαστές και θα σφυρίζουν αμέριμνοι. Με λίγα λόγια, όταν βγάζεις το πολιτικό από την αθεΐα, δυνητικά μπορείς να αρχίσεις όποια στιγμή αισθανθείς ότι "σε παίρνει" να κάνεις εκκαθαρίσεις και κυνήγι μαγισσών. Με την μόνη διαφορά ότι η ένωση, και κάθε είδους τέτοιων ομάδων, με την εξάλειψη των αντιπάλων, ή χάνουν το νόημά τους, ή ακόμα χειρότερα πρέπει να μεταμορφωθούν σε δομή επιβολής. Μπορεί να φαντάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά συγκεκριμένα η ένωση έχει όλα τα χαρακτηριστικά ταλιμπανικού κινήματος, και η έλλειψη υπερφυσικού όντως δεν πρέπει να γελάει.

Στην δική μου λογική δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει ένα ον εκτός της πραγματικότητας και κάθεται να δει αν θα πω τον πατέρα μου μαλάκα ή όχι για να αποφασίσει αν είμαι καλός ή κακός. Μόνο οι αντιθέσεις που έχει τόσο η επίσημη θρησκεία του ελληνικού κράτους, όσο και μάλλον οι περισσότερες είναι αρκετές για να μην πιστέψει κάποιος τις γραφές κατά γράμμα, τουλάχιστον. Όταν δε δει τους εκπροσώπους όλων των θρησκειών δεν μπορείς παρά να αποδομήσεις πλήρως το παραμυθάκι που μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί. Το αν κάποιος θέλει να πιστέψει σε υπερφυσικές δυνάμεις προσωπικά δεν με απασχολεί, και σίγουρα στην δική του ή δική της λογική θα βγάζει νόημα. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι κάτι το οποίο εμποδίζει την ελευθερία του άλλου. Ένας αγιογράφος μου είχε πει κάποτε ότι οι περισσότεροι θεωρούν ότι η πίστη στο θεό είναι τιμωρία, αλλά αν δεν σε ελευθερώνει δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις. Η όποιου είδους πνευματικότητα, όχι με την υπερφυσική έννοια αλλά με αυτή της ισορροπίας και της καλύτερης αντίληψης του εαυτού και του κόσμου μπορεί να με πείσει (αλλά δεν σκοτώνομαι κιόλας) πράγματα όπως ο διαλογισμός ή ακόμα και κάποιες νηστείες (όχι με τη λογική όμως πχ της μεγάλης βδομάδας).



Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τους πιστούς είναι το πως θα ξεφορτωθούν τους τράγους τους: Αν θέλουν να πιστέψουν σε κάτι ας το κάνουν χωρίς να ενισχύουν το πιο βρόμικο εμπόριο, την μετά θάνατο ζωή. Όπως είπα δεν με ενδιαφέρει πως θα εξηγήσει ο κάθε ένας τον κόσμο, και ας μου φαίνεται παράλογο ή αστείο, αλλά η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε όλοι, είναι να πολεμήσουμε την κάθε τύπου εκκλησία που πουλάει τον ένα και μοναδικό σωστό λόγο, που εξουσιάζει τους ανθρώπους, που είναι άλλο ένα πρόσωπο της κυριαρχίας, κάθε μορφή επιβολής του ποιος είναι καλός και ποιος κακός. Να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο το παπαδαριό κάθε είδους, εξευτελίζοντας τους ρόλους των "εκπροσώπων του θεού" και των υποστηρικτών τους, αναδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο που παίζουν οι οργανωμένες θρησκείες με την εξουσία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου