24 Σεπτεμβρίου 2015

Διπλωματία και κόλακες

Αναδημοσίευση από anarchy press

Στο διάβα των αιώνων η διπλωματία, και κυρίως η οικονομική της μορφή, είχε σημαντική παρουσία στις εξουσιαστικές κατακτήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις κιόλας, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες ως προς τον τρόπο διαχείρισής της, ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος και «έθνους» που αυτή εμφανίζεται. Βέβαια δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διπλωματία, εάν δεν λάβουμε υπόψη μας και τη χρήση της δωροδοκίας, ως ένα βασικό συστατικό στοιχείο και μέσο δράσης της. Δεν είναι καθολικό, όμως, διότι η ύπαρξη κοινών συμφεροντικών στόχων ή γεωστρατηγικών επιλογών διαμορφώνει πεδία συνεννόησης και δράσης, ενώ επίσης η διείσδυση «πολιτιστικών» στοιχείων μέσα σε λαούς και εξουσιαστικά συστήματα διαχείρισης επιφέρουν αποτελέσματα απείρως πιο παραγωγικά και επωφελή για τους κυρίαρχους από οποιαδήποτε δωροδοκία ή στρατιωτική επιβολή.

Δεν είναι «λάθος», δεν είναι «προδοσία», είναι απλά η αριστερά στην εξουσία

Δεν είναι «λάθος», δεν είναι «προδοσία», είναι απλά η αριστερά στην εξουσία


1Όταν οι αμύντορες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου φωνάζουν εναντίον της ισχυρής κυβέρνησης, δεν είναι μόνον υποκριτές, αλλά και αγνώμονες. Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο, αν δεν είχε κατορθώσει να ελέγξει την ισχυρή κυβέρνηση και να την βάλει να δουλεύει για αιώνες αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον; Και πού θα βρισκόταν σήμερα το αυτοκρατορικό κεφάλαιο, αν η ισχυρή κυβέρνηση δεν ήταν αρκετά ισχυρή, ώστε να έχει εξουσία ζωής και θανάτου επί όλου του πλανητικού πλήθους; Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο χωρίς μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να κόβει χρήματα προκειμένου να παράγει την εξουσία και τον πλούτο του κεφαλαίου;» (Αυτοκρατορία, Michael Hardt – Antonio Negri)

H OYTOΠIA, του Τόμας Μωρ

Αναδημοσίευση από anarchy press

Ο Τόμας Μωρ (1478 – 1535) γεννιέται στο Λονδίνο και σπουδάζει στη νομική σχολή και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι γνώστης νομικών, ιστορίας, μαθηματικών, κλασσικής λατινικής και ελληνικής γραμματείας και συγγραφέας πολλών έργων φιλοσοφικών αλλά και κωμωδιών. Λόγω της μορφώσεώς του –και της προσωπικότητάς του–, ανελίσσεται στην αγγλική κοινωνία. Παρ’ ότι διετέλεσε δικαστής και βουλευτής γίνεται ιδιαίτερα αγαπητός διότι είναι έντιμος, αμερόληπτος και έχει την τάση να προστατεύει τους φτωχούς. Τέλος βρίσκεται γραμματέας και σύμβουλος στην αυλή του αδίστακτου (και συζυγοκτόνου) βασιλιά Ερρίκου του 8ου.

«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ» (1) που αρχίζει να γίνεται ΜΗ πρόβλημα…

Αναδημοσίευση από anarchy press

«Η έσχατη εποχή που προφήτευσε το μαντείο έχει έρθει·
η θαυμαστή τάξη των αιώνων γεννιέται και πάλι». Βιργίλιος
problem-1Δεν είναι πρωτόγνωρο «φαινόμενο» μια περίοδος, –χωρίς να καταπιανόμαστε αν έτσι ορίζεται αυθαίρετα ή με ποια κριτήρια, ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα– άλλοτε να χαρακτηρίζεται από μια πύκνωση γεγονότων, που προσδιορίζουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό και άλλοτε από μια «πρωτοφανή» άπνοια.
Οι ανησυχούντες για την δεύτερη περίπτωση, όταν συγκαταλέγονται στους πάσης φύσεως θιασώτες της πολιτικής, εκφράζονται απλά για μιαν ακόμη φορά με περίσσεια υποκρισία. Έτσι κι αλλιώς η πρόθεσή τους είναι να εκπροσωπήσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, είτε αυτές εκδηλώνονται, είτε όχι. Ούτως ή άλλως, η πολιτική διαχειρίζεται τις υποθέσεις των ανθρώπων, κινητοποιούμενων και μη.
Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος εύγλωττα, έχει πάψει να αποτελεί πρόσφορο πολιτικό έδαφος η οποιαδήποτε κοινωνική διεκδίκηση διαπραγματεύεται την διατήρηση των «κεκτημένων», ή έστω τον φραγμό στη διαδικασία απώλειας ακόμη περισσότερων δικαιωμάτων (εργασιακών, πολιτικών κα.); Και βέβαια όχι.

Δύσθυμη αναγέννηση:[1] H περίπτωση του Giordano Bruno

Αναδημοσίευση από anarchy press

Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,
μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·
η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται
ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·
το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,
για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]
Giordano Bruno, Ανταμοιβή
bruno-1

Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

Άπατρις: Μαχαίρια και Τριαντάφυλλα

Σημειώσεις σχετικά με την ομαλότητα, τη θεωρία των δύο άκρων και την καταδίκη της καταδίκης της βίας.


Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.
Νικολό Μακιαβέλι


Άπατρις : Οδεύοντας προς τον πλανήτη των παραγκουπόλεων

μία ανάλυση σχετικά με τις επερχόμενες κατασχέσεις σπιτιών λόγω χρεών από την αυτοκρατορία του χρήματος και το αναρχικό πρόταγμα για το δικαίωμα στη κατοικία.
“Ο πιο ευτυχισμένος -είτε βασιλιάς είτε χωριάτης- είναι αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του.”
(Βόλφγκανγκ Γκαίτε)
Το ρητό που ξεκινά αυτό το κείμενο είναι ακριβώς αυτός ο άγραφος νόμος ο οποίος εγγυάται το δικαίωμα κάθε όντος στο να έχει μια κατοικία που να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του αλλά και στο απαραβίαστο αυτής. Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα η αρπακτικότητα της αυτοκρατορίας του χρήματος καταργεί ακόμη και αυτό το δικαίωμα. Από πρώτης Ιανουαρίου 2014, απελευθερώνονται οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις και οι εξώσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας για οποιοδήποτε χρέος κυρίως προς τις τράπεζες αλλά και το κράτος.