19 Μαρτίου 2015

εθνικολαϊκισμός: η αισθητική της κυβερνητικής αριστεράς


H πραγματικότητα, λένε, ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία. Ακόμα και την πιο καλά τεκμηριωμένη επιστημονική, θα προσέθετα. Αν και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι σε θέση να μιλήσω, από θεωρητικής άποψης, για την αισθητικοποίηση της πολιτικής ή τον ρόλο της πολιτικής στην αισθητική και πάει λέγοντας, παρ’ όλα αυτά, το μήνυμα της αισθητικής της παραπάνω γελοιότητας είναι ξεκάθαρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναγκάστηκε υπό το βάρος της ρεαλπολιτίκ -βασικά των πολιτικών αναγκών του κεφαλαίου, να δεχτεί (όχι ότι ζορίστηκε…) την ακροδεξιά πατερίτσα των ΑΝ.ΕΛ, προκειμένου να συσταθεί κυβέρνηση. Επέλεξε, όμως, ξεκάθαρα, να πατήσει πάνω στο πιο παλιό παραμύθι των αφεντικών προκειμένου να υφαρπάξει την κοινωνική συναίνεση (και πως θα μπορούσε διαφορετικά δηλαδή): τον πατριωτισμό σε εθνικολαϊκιστική έκδοση – αν θεωρήσουμε πως υπάρχει διάκριση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού ή έστω μια μικρή διαφορά (σίγουρα οι αριστεροί θα έχουν ενστάσεις). Η αισθητική που έντυσε την πρόσφατη πατριωτική αναβίωση, είναι αυτή που παράχθηκε μαζικά από τους αγανακτισμένους  από το 2011 και ύστερα και συντροφεύει έκτοτε το …λαό σε κάθε παρόμοια εκδήλωσή του.
Στο πλαίσιο αυτό,  λοιπόν, και εν όψει της μεγάλης εθνικής γιορτής για την επανάσταση του ’21, ο λαός θα γιορτάσει για άλλη μια φορά τα εθνικά του συμφέροντα με τανκς στους δρόμους, στρατιωτική καύλα, μαθητικές παρελάσεις κ.ο.κ. Η φετινή, βέβαια, ακριβώς επειδή έχει αυξημένη σημασία για την αριστεροδεξιά κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα λάβει και αισθητικές διαστάσεις ακόμα πιο κιτς, ακόμα πιο εθνικολαϊκές προκειμένου να εμπεδωθεί το παραμύθι ή τελοσπάντων να αναπαραχθεί (δεν ισχυρίζομαι πως με κάποιο τρόπο ο λαός είναι ξεγελασμένος, σε καμιά περίπτωση).
Ευκαιρία είναι να εκφράσει ο λαός τα αισθήματά του υπέρ της κυβέρνησης και των εθνικών διαπραγματεύσεων, κατά των γερμανών, των ναζί, της μέρκελ, του ντράγκι και όποιον άλλο πάρει η μπάλα. Εκτός βέβαια από τα ντόπια αφεντικά. Αυτά, έτσι κι αλλιώς, εμπεριέχονται στην εθνική ενότητα. Έτσι, απ’ ό,τι διαβάζουμε, το εθνικοπατριωτικό κιτς και τα τανκς θα συμπληρωθούν από νταούλια και τσάμικα σε τίποτα αστικο-βουκολικές εκδηλώσεις. Και βέβαια, το ενδιαφέρον με αυτή την αισθητική, είναι πως υπάρχει μια ειρωνεία προς όλο αυτό η οποία ακριβώς ”νομιμοποιεί” το όλο σκηνικό της ”λαϊκής γιορτής εθνικής ομοψυχίας”.
Ακριβώς έτσι, ο υπουργός ΥΠΕΘΑ κος Πάνος Καμμένος μας πληροφορεί πως οι καλοπροαίρετοι θα αντιμετωπίσουν με χιούμορ το εθνικολαϊκιστικό κίτς στο κάλεσμά του για εθνική ανεξαρτησία και με μίσος οι γερμανοτσολιάδες. Λοιπόν διαλέξτε. Προσωπικά, σε κάθε περίπτωση επιλέγω μίσος, ταξικό όμως.

provo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου